De oproep van lerares Els Hellinx maakt veel los, de reacties van (hoog)bejaarde Hoeselaren en hun families stromen toe. Net als van andere geïnteresseerden. Een van hen is theatermaakster Els Loix en beide Elsen slaan de handen in mekaar. In 2019 ziet ‘Something else’ het levenslicht, een platform waarmee ze verteltheater willen organiseren. Daarnaast is er de Facebookpagina ‘Tussen hoop en tranen’ waarop ze de interessante verhalen van hun mede-Hoeselaren delen. Want samen interviewen ze tientallen ooggetuigen van WO II, veelal negentigers, enkelen al voorbij de 100. Het is een tijd van armoede en angst, van geweld en schaarste, van compleet omvergeworpen levens en typische plantrekkerij. Meerdere getuigen hebben het over een verloren, ja, gestolen jeugd. En niet zelden over het grote zwijgen na allerlei traumatische gebeurtenissen, tot zelfs het vernietigen van bewijzen toe. Zo blijft het verhaal van WO II nog verder etteren. Niet weinigen die de stilte toch doorbreken zijn tot tranen toe geroerd. Bij de huidige generaties is er vaak een verbijsterende onwetendheid, bij de laatste overlevenden zit het oneindig diep. Pispotten Ook de beide Elsen zijn vaak diep onder de indruk, ontroerd. De motivatie om met die unieke verhalen iets te doen, groeit enkel. Om dit ingrijpende verleden laagdrempelig bij de huidige generaties te brengen, zetten ze een verteltheater op. Ze schetsen het verhaal van Hoeselt van de mobilisatie tot de bevrijding aan de hand van de vele getuigenissen. Corona gooit roet in het eten, maar vorig jaar is het zo ver: ‘Tussen hoop en tranen’, met een lach – grappige anekdotes over smokkel en illegale alcoholstook, tot in pispotten toe zijn er ook – en (veel vaker) een traan. Verhalen die het niet tot de bühne schoppen, worden samengebald in een gelijknamig boek. Het succes smaakt naar meer en samen met het Koninklijk Hoeselts Toneelgezelschap tekent Something Else intussen ook al voor ‘Hoeselt in de Sixties’ in 2024. Opnieuw vol waargebeurde anekdotes, kleurrijke en boeiende personages, authentieke foto’s en – dat is natuurlijk anders – de opzwepende muziek van de sixties. Voor REPRISE leggen de dames wat graag opnieuw de nadruk op geschiedenis en cultuur, het vastleggen van herinneringen, het bewaren van erfgoed. Intussen zijn al verscheidene geïnterviewden van het WO II-verhaal overleden. Meer dan ooit nodig om het publiek mee te nemen naar de tijd van toen. Hoe was het echt? Wat spektakelmusicals los kunnen maken. Zoals zovele Vlamingen bezoeken Els Hellinx uit Hoeselt en haar familie ‘40-45‘ van Studio 100. Daarna volgt het wat minder bekende maar niet veel minder indrukwekkende ‘De Grote Rappèl’ van Luc Stevens Producties in Leopoldsburg. ‘Hoe hebben Hoeselaren de Tweede Wereldoorlog beleefd?’, is de vraag die door Hellinx’ hoofd blijft spelen. Ze lanceert een vraag op Facebook en de rest is… geschiedenis. Een piepjonge deelnemer van REPRISE, maar een en al erfgoed. SOMETHING ELSE ERFGOEDHASPENGOUW.BE 80
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=